آموزش کوهنوردی (5)

 

قدم برداشتن صحیح در کوهستان را بیاموزیم

صعود از کوه ورزشی توام با راه پیمایی است که رکن و پایه اصلی آن حرکت است. مسیرهای کوهستانی به ندرت دارای سطوح صاف و هموار است و از این جهت شخص می باید قدمهای خود را کنترل و تنظیم نماید.

گامهای متعادل ، از خستگی زودرس جلوگیری و انرژی مشا را حفظ می نماید. در این نوع حرکت هیچ وقت نباید پا را به زمین سائید یا استخوانها و عضلات را بی جهت به حرکت درآورد، حفظ تعادل باید به صورتی عمل شود که در صورت احساس سستی زمین در زیر پا بلافاصله خود را به عقب کشیده و حرکات بعدی بدن را تحت کنترل در آورد. اینجاست که به اهمیت راه پیمایی صحیح در کوهستان واقف می شویم.

نحوه حرکت در سرازیری

اولین مرحله  آمادگی هنگام حرکت در سرازیری این است که داخل پوتین، جوراب ضخیم و نرم دیگری پوشیده و با محکم بستن بند کفش از حرکت اضافی پا در پوتین جلوگیری نماییم. قدمهای برداشته شده در سرازیری باید متعادل تر از قدمهایی باشد که تنها تحت تأثیر قوه جاذبه قرار می گیرد و بی اختیار برداشته می شود. پا در هر قدم با زانوی خم بر روی زمین قرار می گیرد و پاها مرتب و متواتر در کنار یکدیگر حرکت می نمایند. راه پیمایی در سرازیری به اندازه  راه پیمایی در سربالایی مشکل نیست ولی نباید شدت جراحات وارده را درسرازیری نادیده گرفت. در سرازیری است که خراشهای پوستی ایجاد می شود و به مفصل زانوها آسیب می رسد و مچ پا می پیچد، لذا سرعت راه پیمایی در سرازیری نباید خیلی بیشتر از سرعت سربالایی باشد.

در سرازیری شخص باید  گامهای خود را با اختیار و کنترل شده بردارد و به دلیل همین کنترل حرکت ، شخص باید به میزان سرعت خود دقت نماید. استراحت در سرازیری به اندازه استراحت در سربالایی اهمیت دارد اما استراحت گام (در حال حرکت) در سرازیر انجام نمی شود. 

 

تنفس صحیح در کوه

تنفس باید عمیق و به طریقه  صحیح صورت گیرد، برخلاف آنچه اکثر اشخاص انجام می دهند، حجم ششها نباید از طرفین افزایش یابد. در اثر این نوع تنفس غلط حجم قفسه  سینه افزایش می یابد. در تنفس صحیح حجم ششها از ناحیه تحتانی افزایش یافته که این امر با افزایش حجم شکم همراه است. این شکل تنفس، در ناحیه شکم به صورت ضربانهای مشخص و روشنی قابل رویت می باشد. لذا از نظر راحتی هیچ وقت نباید کمر را با کمربند محکم بست. در این روش باید سعی شود هوای دم به تحتانی ترین قسمت ریه ها هدایت و انباشتگی ریه ها از هوای دم انجام پذیرد. عمل بازدم پس از یک مکث چند ثانیه ای و حداقل 3 ثانیه به دنبال عمل دم با فشار پرده  دیافراگم به قسمت تحتانی ششها به طور کامل با حداکثر تخلیه صورت بگیرد.

ایمنی در کوهستان

برای یک کوه پیمایی ساده بایستی از اطلاعات و پیش بینی های لازم و همچنین امکانات کافی برخوردار بود، که به طور خلاصه به آنها اشاره می کنیم:

1. تدارک و آمادگی صحیح: آمادگی جسمانی کافی برای برنامه های کوه پیمایی الزامی است این آمادگی را می توان از طرق گوناگونی کسب کرده و افزایش داد.

2. نکات اصلی در برنامه ریزی عبارت اند از:

الف: مسیر خود را با توجه به فصل انتخاب نمایید.

ب: طول و سختی مسیر بایستی بر اساس توانایی ضعیف ترین فرد گروه انتخاب شود.

ج: زمان کافی برای برگشت را در نظر بگیرید به طوری که در صورت خرابی هوا نیز بتوانید برگردید. قبل از حرکت با مسئولین باشگاههای کوهنوردی و پناهگاهها مشورت کنید و نسبت به مسیر، آخرین اطلاعات را کسب کنید.

د: قبل از خروج از شهر از طریق هواشناسی، از وضعیت آینده هوای منطقه ای که قرار است در آن کوه پیمایی کنید اطلاع حاصل نمایید.

و: مسیر صعودتان را به خانواده و دوستان اطلاع دهید و فراموش نکنید پس از اتمام برنامه، بازگشت خود را به اطلاع آنها برسانید.

ه: صعود خود را از صبح زود آغاز کنید و همیشه وقت اضافی برای استراحت، بازگشت و حوادث پیش بینی نشده را داشته باشید. 

 

3. وسایل کافی عبارت اند از:

الف: وضعیت هوا ممکن است به سرعت تغییر پیدا کند، بارش برف و بوران در ارتفاعات بالا و بارش بارن در ارتفاعات پایین حتی در تابستان نیز امکان دارد، پس داشتن پوشاک و وسایل اضطراری الزامی است.

ب: کفش مناسب به پا داشته باشید. بهتر است کفشها، مچ پای شما را به خوبی نگه دارد تا احتمال پیچ خوردن پا کمتر باشد.

ج: لباس با توجه به زمان و فصل برنامه بایستی انتخاب شود در این میان بهتر است از چند لایه لباس استفاه کنیم چون لباسهای کلفت سنگین ترند در عوض لباسهای متعدد باعث حفظ هوای گرم بدن خواهند شد و با میزان سرد و گرم شدن می توان آن را کم و زیاد کرد. علاوه بر ژاکت و پلوور، یک کاپشن بادگیر کلاه دار بلند می تواند در مواقع اضطراری شما را از سرما حفظ کند. علاوه بر این لباسها به کلاه، جوراب پشمی و دستکش اضافی نیز نیاز دارید.

د: در تابستان برای حفاظت در برابر نور خورشید، به کلاه و عینک و کرم ضد آفتاب نیاز دارید.

ه: وسایل خود را در کوله پشتی بگذارید تا در موقع صعود دست هایتان آزاد باشد. (از به همراه بردن ساک جدا خودداری کنید)

و: خوردنی و نوشیدنی به مقدار کافی همراه داشته باشید و برخلاف یک عقیده  قدیمی تا می توانید از آب سالم و غیرآلوده بنوشید.

ز: یک کیف کوچک وسایل پزشکی شامل چند نوع قرص، باند، باند کشی، چسب زخم، سوت، چراغ قوه دستی، کبریت و پتوی نجات را همراه خود داشته باشید.

ح: چوب دستی یا باتوم  به اندازه مناسب برای شما می تواند در هنگام کوه پیمایی و خصوصاً در سرپایینی ها کمک خوبی برای جلوگیری از آسیب دیدن زانوهای شما باشد.

آموزش کوهنوردی (4)

 

وسایل فنی یخ و برف نوردی

1. کلنگ: یکی از مهمترین وسایل کوهنوردی در برف است که قسمتهای مختلف آن عبارت اند از: تیغه، بیلچه، بدنه، سغمه و بند حمایت انداز. کلنگها بنا به نوع کاربری آن متفاوت است. امروزه از کلنگهای کوتاه 65-75 سانتی متری سبک استفاده می کنند و کلنگهای بلند کمتر در صعودهای بزرگ کاربری دارند. بعضی از کلنگها بسیار سبک وزن هستند و قسمت سغمه آن به صورت مورب است این کلنگها در مسیرهایی با برف آلپاین کاربرد دارند.

2. کرامپن: وسیله ای فلزی و دارای تیغه های بلند که به زیر کفش بسته می شود و مناسب حرکت بر روی یخ می باشد و به وسیله آن می توان راحت تر روی یخ حرکت نماییم بدون آن که سُر بخوریم. در واقع تیغه ها ایجاد اصطکاک می نمایند. کرامپونها در سه مدل ساخته می شوند که عبارت است از: کرامپون پیاده روی و کوهنوری، کرامپون صعود بر روی آبشارهای یخی و کرامپون معروف به یخ شکن.

 کرامپون صعود، دارای تیغه های اضافی در جلوی پا می باشند و طوری طراحی شده اند که در هنگام صعود به خصوص بر روی آبشارهای یخی در یخ گیر می کنند و فرد را ثابت نگه می دارد. کرامپونها معمولاً قابل تغییر هستند و روی کفش رگلاژ می شوند و توسط بندهایی محکم به کفش فیکس می شوند و یک کوهنورد با توجه به نوع فعالیتی که انجام می دهد کرامپون مورد نظر خود را انتخاب می نماید.

3. لنگر برف: یکی از لوازم یخ «لنگر برف» است که مانند لنگر کشتی در برف می نشیند و می توان با آن به خوبی حمایت کرد. لنگر برف دارای سیم بُکسلی کوتاهی است که می توان طناب را به آن بست. لنگر برف اگر درست در برف بنشیند، می تواند چند صد کیلوگرم وزن را تحمل کند. لنگر برف برای سطحهای پرشیب یخ زن به کار می رود، جایی که میخ یا پیچ یخ کارایی چندانی ندارد.

4. تبر یخ: تبریخ حد وسط چکش سنگ نوردی و کلنگ یخ است. نوک آن شبیه کلنگ و ته آن شبیه چکش، طول آن بین 55 تا60 سانتی متر  و وزن آن 650 تا700 گرم است. گفتنی است که تبر یخ در دیواره های یخی کاربرد دارد. 

 

ابزارشناسی

ابزار فنی وسایلی هستند که در صعودهای فنی مورد استفاده قرار می گیرند که این وسایل عبارت اند از: طناب ، صندلی ، کارابین ، هشت فرود ، پروسیک ، یومار ، تی بلوک ، ریورسو ، چکش سنگ نوردی ، میخ ، کیل ، هگزان ، گوه ، پله رکاب ، کلنگ ، بیلچه ، تبریخ ، کرامپن ، ترمز طناب ، بیلچه کلنگ ، بنگ ، برف کوب ، باتوم ، کلاه کاسکت و گِتر

عوامل مؤثر در راه پیمایی

تعیین روش صحیح راه پیمایی با عوامل متعددی از جمله قدرت جسمی، میزان بار، مسافت و زمان، در ارتباط می باشد. لذا برای راه پیمایی صحیح در مناطق گوناگون نمی توان به روشی واحد و یکسان دست یافت اما عوامل اساسی و مهمی که در راه پیمایی صحیح نقش تعیین کننده ای دارند را می توان به ترتیب زیر بیان کرد:

الف: تعیین سرعت راه پیمایی و درستی آن

ب: اتخاذ روشی که به وسیله آن سرعت راه پیمایی تنظیم و انرژی بدن ذخیره می گردد

ج: استراحتهای لازم در خلال راه پیمایی

الف) سرعت راه پیمایی: توجه به 2 قسمت از بدن که کنترلهای جداگانه ای را بر روی اندامها اعمال می نماید به ما کمک می کنند تا به درستی به سرعت قدم زدن خود پی ببریم. در درجه اول قلب زیرا هرفرد به همان سرعتی می تواند حرکت کند که ضربان قلبش اجازه می دهد. هنگامی که قدم برداشتن مستلزم تلاش زیاد همراه با افزایش ضربان قلب است این امر نشان دهنده  این واقعیت است که راه پیمایی زیاد است. دوم ریه ها چون شخص می تواند آن مقدار سرت داشته باشد که ریه هایش اجازه می دهند. مسلماً وقتی که ریه ها با ناامیدی و تلاش زیاد دنبال هوای تازه هستند می توان نتیجه گرفت که سرعت زیاد است. وجود هر یک از نشانهای فوق باعث می شود که از سرعت راه پیمایی بکاهیم. لذا به خاطر ارتباط مستقیم توان پاها در راه پیمایی با میزان ضربان قلب و تنفس ریه ها، معروف است که پاهای کوهنورد قلب دوم او می باشد. سرعت در خلال راه پیمایی متغیر است در شروع راه پیمایی مخصوصاً در صبح ها بهتر است که آهسته حرکت کنیم تا بدن بتواند به خواسته ها آگاهی یافته و هماهنگی در بین فعالیت اعضای مختلف از جمله چشم، پا، ریه و قلب ایجاد گردد.

در شروع راه پیمایی مخصوصاً در صبح ها بهتر است که آهسته حرکت کنیم تا بدن بتواند به خواسته ها آگاهی یافته و هماهنگی در بین فعالیت اعضای مختلف از جمله چشم ، پا، ریه و قلب ایجاد گردد

ب) تنظیم سرعت و ذخیره سازی: برای آشنایی با نحوه حرکت صحیح در شیبها، تصور نمایید که در پایین پلکانی با تعدادی پله ایستاده اید برای شروع زانوهایتان را حتی المقدور به عقب متمایل نموده و مفصل زانو را تا حد امکان باز و در یک راستای مستقیم و عمود بر زمین قرار دهید سپس یک قدم به جلو برداشته و پای عقب را همانگونه راست و به حالت ثابت نگه دارید بعد از قرار دادن پا روی اولین پله پای دیگرتان را حرکت داده و قدم بعدی را بردارید این بار پایی را که روی اولین پله قرار گرفته می باید به حالت راست و ثابت نگه دارید این تعویض پاها می باید در تمام طول راه پیمایی رعایت گردد تا بدین ترتیب سنگینی وزن شما مستقیماً بر روی استخوان ها قرار گرفته و فشارهای حاصل حتی المقدور به زمین منتقل گردد. بدین ترتیب هر یک از پاها در حین قدم براشتن برای لحظه ای فرصت استراحت پیدا می کنند. بهتر است این حرکت را بر روی پله تمرین نموده و سپس آن را در کوه نیز تجربه نمایید. در راه پیمایی گام ها باید به صورت موازی برداشته شود و ابتدا کف پا و سپس پاشنه پا بر روی زمین قرار گیرد.

عضلات پا وظیفه  به حرکت درآوردن اهرمها و مفاصل را به عهده دارند و نه تحمل سنگینی و فشار حاصل از وزن بدن، به خاطر همین توجه به اندازه گامها و فاصله آن با زمین در راه پیمایی بسیار مؤثر است. در انجام حرکات ورزشی اندازه های طبیعی بدن نقش به سزایی داشته و به تجربه ثابت شده که اندازه  گامهای هر شخص در راه پیمایی برابر با اندازه طبیعی کمر وی می باشد. فاصله گامها از زمین نبایستی از قوزک پا بیشتر باشد چون در غیر این صورت عضلات در هنگام جا به جایی و قدم برداشتن انرژی بیشتری مصرف می کنند و زودتر خسته و ناتوان می شوند. دقت بر مسیر راه پیمایی از طریق چشم بسیار حائز اهمیت است و نمی تواند به صورت یک عادت و عمل عادی درآید.

ح) استراحت در خلال راه پیمایی: در طول ساعات اولیه روز وقتی که هنوز بدن خسته نشده توقفها باید خیلی کم و کوتاه باشد. برای استراحت بهتر است در حالت ایستاده قرار گیرید و با تکیه بر یک درخت یا تخته سنگ کوله را از دوش خود بردارید و روپوشی به تن کنید و تنفس عمیق انجام دهید و در طول ساعات راه پیمایی بدن نیاز به استراحت کامل دارد و در این حال راهپیمایان می توانند در یک جای مناسب نشسته و در حالی که پاها صاف و کشیده بر روی زمین قرار دارد، شخص می تواند خوردنی و نوشیدنی از نوع قندی میل کند. 

 

چگونگی حرکت در راه پیمایی های طولانی

در کوه پیمایی، قدمهای متعادل و آهنگ ثابت  سرعت یکنواخت رُکن اساسی می باشد. چنانچه یک روش کوه پیمایی بسیار مهم را تعیین کنیم که در آن سرعت راهپیما تنظیم و انرژی ذخیره به طور متعادل مصرف گردد آن روش، قدم برداشتن توأم با استراحت می باشد.

راه پیمایی در کوهستان همراه با صرف انرژی زیاد است، لذا پاها و ششها احتیاج به یک زمان کوتاه استراحت در خلال حرکت دارند و در قدم آهسته همانطور که در هر گام یک لحظه استراحت و مکث وجود دارد، تعداد تنفس می باید با این جریان تطبیق داده شود. به طور مثال درشرایط معمولی هر 3 یا 4 گام یک عمل دم و هر 3 یا 4 گام دیگر با عمل بازدم هماهنگ می گردد. در این مثال گامها سریع تر از ریه ها شخص عمل می کند و در واقع گامها باید در مکث به وجود آمده استراحت کنند. بدین ترتیب در ارتفاعاتی که هوا رقیق است ریه ها احتیاج به مکث دارند و در ازای هر 2یا 3 نفس یک قدم برداشته می شود.

در ارتفاعات بالا کوهنورد باید آگاهانه نفس عمیق، سریع و پشت سر هم بکشد و در ارتفاعات پایین عضله های پا هستند که احتیاج به زمان بیشتری جهت کسب انرژی دارند. یک عامل مهم در راه پیمایی توأم با استراحت، هماهنگی فکری و روحی می باشد. اگر هنگام حرکت دچار تنگی تنفسی بشویم و نتوانیم به راحتی لااقل برای مدت یک ساعت با دیگران صبحت نماییم می توان نتیجه گرفت که سرعت قدم برداشتن، زیاد است. قدم برداشتن آهسته و متعادل نیز احتیاج به سرعت ثابت و ایستادن کمتری دارد و بهتر از قدم برداشتن سریعی است که نیاز به استراحت بیشتری دارد.

به قول معروف:

 رهرو آن است که آهسته و پیوسته رود       رهرو آن نیست گهی تند و گهی خسته رود

یک کوه پیما باید بدون نیاز به استراحت لااقل برای مدت یک ساعت راه پیمایی نموده و بتواند در روی شیبهای تند با هماهنگی قدم برداشته و تنفس خود را کنترل نماید. یک فرد مبتدی نباید بیشتر از 10 کیلومتر در روز راه پیمایی نماید، مخصوصاً در شرایطی که ارتفاع بیشتر از 1500 متر می باشد البته در مناطق برفی و سنگلاخی این ساخت به تناسب کاهش می یابد.

آموزش کوهنوردی (3)

 

نگهداری وسایل کوهنوردی

کفش، کوله، کیسه، کلاه، دستکش و غیره وسایلی هستند که باید از آنها مراقبت ویژه ای نمود و در جای مناسبی نگهداری کرد. بعد از هر برنامه، وسایل باید شسته شوند و در معرض آفتاب قرار گیرند تا کاملاً خشک شوند و گل و لای چسبیده به آن تمیز گردد و کیسه  خواب را حتماً باز نموده و با استفاده از لباس آویز آن را آویزان کرد. زیرانداز، لباس گرمکن و غیره باید در معرض آفتاب قرار گیرند تا کاملاً خشک شوند زیرا اگر اینگونه وسایل به همان صورتی که در کوهستان بسته بندی شده اند، باز نشوند باعث پوسیدگی و از بین رفتن آنها می شود و به علاوه محل خوب برای پرورش قارچهای مختلف می باشند که برای پوست بدن و موی سر مضر می باشند.

لیست وسایل مورد نیاز یک برنامه کوه پیمایی: کفش مناسب کوه ، پُلار(شلوار + بلوز) ، کلاه پشمی و آفتابی ، شمع و کبریت ، جوراب 2 جفت ، بادگیر (شلوار + بلوز) ، دستکش پشمی و پارچه ای ، کرم ضد آفتاب ، شلوار بلند یا کوتاه ، کیف کمکهای اولیه، کیسه خواب مناسب فصل، عینک آفتابی ، زیرپوش 2 عدد ، طناب انفرادی ، زیرانداز، کارابین (1عدد)، پیراهن ، نقشه و قطب نما و G.p.s ، چراغ قوه ، سوت ، آب ، غذا و کوله پشتی.

وسایل و پوشاک تخصصی

پوشاک مخصوص به لوازمی می گویند که در فصلهای بخصوص مثل زمستان و شرایط جوی از آنها استفاده می گردد.

1- گِتر: گِتر روکشی است که روی کفش و جوراب و قسمتی از شلوار کشیده می شود تا از خیس شدن آنها جلوگیری کند. گِترها در حال حاضر از جنس گرتکس می باشند که ضمن جلوگیری از نفوذ آب به داخل کفش و جوراب، از عرق کردن پا نیز جلوگیری می نماید و قطرات ریز عرق را از داخل پا به خارج می فرستد.

2- بادگیر: (آنوراک) بلوز و شلواری از جنس نایلون است که روی لباسها می پوشند تا جلوی باد را بگیرد. نوع دیگری نیز وجود دارد که علاوه بر باد، آب گیر یا ضد آب نیز می باشد که فقط در هنگام باران باید از آن استفاده نمود زیرا باعث عرق کردن بدن می گردد. نوع جدید بادگیرها، دو طرف بیرونی شلوار یک زیپ سراسری دارد تا به سادگی و بدون بیرون آوردن کفش قابل پوشیدن باشد.

3- رویه  دستکش: برای جلوگیری از سرمای شدید و خیس شدن دستکشهای پشمی  پارچه ای از رویه دستکش از نوع گرتکس استفاده می کنند این دستکش ها بلند و دو انگشتی می باشد و تا بالای مچ و روی کاپشن را نیز می پوشاند و چفت و بند محکمی نیز دارد.

4- عینک: عینکها برای جلوگیری از نور خورشید در تمام فصول استفاده می شوند. بهترین عینک از نوع «اولترا ویولت» ضد اشعه ماوراء بنفش می باشد. «اولترا ویولت»  در ارتفاعات بالا به خصوص هنگام عبور از روی یخچالهای طبیعی و هنگامی تابش نور خورشید اگر اینگونه عینک ها را به چشم نزنیم باعث آسیب دیدگی چشم می گردد که اگر این کار ادامه یابد فرد مبتلا به برف کوری می گردد و در موارد شدید ممکن است باعث از دست دادن بینایی نیز گردد. یک نوع عینک دیگر نیز وجود دارد که در هنگام طوفان از آن استفاده می کنند و تقریباً شبیه عینک غواصی می باشد و هر دو چشم و قسمتی از بینی را می پوشاند و دور تا دور چشم نیز پوشیده می گردد.

5- کت و شلوار پر قو: برای جلوگیری از سرمای شدید از کتهای بلندی که از پر قو پرشده است ، استفاده می گردد. این گونه کتها به سبب دو جداره بودن، مقدار زیادی هوا نیز درون آنها رفته و به عنوان یک عایق عمل می نماید. این کت ضمن گرمی، سبک و هنگام جمع کردن کم حجم می گردد.

6- جوراب پر قو: از جنس کت پر قو می باشد و گاهی دارای زیره  چرمی نرم نیز می باشد. در ارتفاعات بالا در کیسه  خواب آن را به پا می کنند و بسیار گرم و نرم می باشد و از یخ زدگی انگشتان پا به خوبی جلوگیری و محافظت می کند.

7- پا نچو: شبیه بارانی است و بسیار گشاد است به طوری که از سرتا زیر زانو را می پوشاند و کوله پشتی نیز به خوبی زیر آن جا می گیرد و کاملاً ضد آب می باشد. 

 

8- عصا یا باتوم: یکی از لوازم ضروری برای یک کوهنورد می باشد که در هنگام صعود و فرود بسیار مؤثر است زیرا مقدار زیادی از فشار وارد به زانوها را در هر گام بر می دارد. در هر قدم حدود 11 کیلوگرم فشار وارده به هر زانو را کاهش می دهد و به عنوان پای سوم کوهنورد معروف است. جدیدترین نوع این گونه باتومها از نوع تلسکوپی است که به دو قسمت تقسیم شده و در هم فرو می روند و هر کوهنورد با توجه به قد خود آن را تنظیم می نماید و در انتهای دسته آن تسمه ای وجود دارد که پیچ در آن قرار می گیرد و محکم می شود.

9- چادر: چادر کوهنوردی بسیار سبک است و حداکثر 3 کیلوگرم وزن دارد و معمولاً 2 تا چند نفره اند. جدیدترین نوع چادر کوهنوردی بدون تیرک عمودی و بدون استفاده از طناب و میخ است و به صورت دوپوش می باشد. نوع دیگر آن حلزونی شکل است که در ارتفاعات بلند در مقابل طوفان و بادهای شدید بسیار مقاوم می باشد. در چادرهای دوپوش هوا بین2 جداره چادر قرار می گیرد و عایق بسیار خوبی را ایجاد می نماید.

10- روکش کوله پشتی: برای جلوگیری از خیس شدن کوله پشتی و وسایل درون آن به خصوص لباسها و کیسه خواب که باید بعد از یک روز کوه پیمایی شبی را تا صبح در آن خواب راحتی داشته باشیم از روکشی از جنس نایلون ضد آب استفاده می شود این روکش دارای حاشیه ای نازک و دارای حالت کش مانندی است و کاملاً کوله را می پوشاند.

وسایل سنگ نوردی (وسایل فنی):

سنگ نوردی دارای وسایل بسیار زیادی می باشد که سنگ نورد با داشتن آنها می تواند اقدام به صعود از دیواره ای نماید، این وسایل عبارت اند از:

1- طناب: بعد از کفش کوهنوردی مهمترین وسیله سنگ نوردی طناب می باشد. در سنگ نوردی سلامت و نجات هر سنگ نورد بستگی به طناب او دارد. جنس طناب از نایلن یا پرلن است و دارای پوسته و هسته می باشد و دارای خاصیت دینامیکی بسیار خوبی است. پوسته از جنس ابریشم مصنوعی و هسته از جنس پلی آمین می باشد ،این طنابها به رنگ فسفری می باشد. طناب سنگ نوردی حالت دینامیکی دارد ولی طناب غار نوردی حالت استاتیکی دارد و حالت ارتجاعی آن کم است.

فراموش نکنید که جان یک سنگ نورد بستگی به طناب او دارد، پس از آن به خوبی مواظبت نمایید

طنابها بنابر کارایی و مورد استفاده قرار گرفتن به چند نوع تقسیم بندی می شوند:

* طناب 3 میلی متری: برای بند کفش معمولاً از این نوع طناب استفاده می کنند و همچنین در حمایت ابزار کوهنوردی از جمله بستن دسته چکش به صندلی فرود از این نوع طناب استفاده می شود.

* طناب 5 میلی متری: این طناب2 استفاده مهم دارد: در رکابهای کوهنوردی از آن استفاده می شود و برای گره پروسیک نیز از این نوع طناب استفاده می شود.

* طناب 7 میلی متری: از دو لای آن برای فرود استفاده می شود ، در بلوکها و در حمایت میانی نیز از آن استفاده می شود و در کارگاهها نیز مورد استفاده قرار می گیرد.

* طناب 9 میلی متری: معمولا در فرود و صعود از آن استفاده می شود  البته بیشتر در فرودها مورد استفاده قرار می گیرد و به آن نیم طناب نیز می گویند.

* طناب 11 میلی متری: برای صعودهای بلند و کرده ای مورد استفاده قرار می گیرد، در پاندولی ها نیز از آن استفاده می شود. لازم به ذکر است که در بین طنابها ، طنابهای 9میلی متری به خاطر سبکی بیشترین استفاده را دارد. 

 

محافظت از طناب : نباید آن را در معرض نور خورشید قرار دهید ، از قرار دادن در روی لبه تیز سنگ و صخره خودداری شود ، با مواد شیمیایی مانند صابون و غیره شسته نشود فقط با آب خالی و ولرم آن را بشویید ، چک کردن کامل آن در هنگام جمع کردن ، به خاطر داشته باشد که عمر مفید هر طول طناب حدود 5 سال است حتی اگر اصلاً از آن استفاده نکرده باشیم البته عمر طنابها بستگی به نوع استفاده ای دارد که از آن می شود. (فراموش نکنید که جان یک سنگ نورد بستگی به طناب او دارد، پس از آن به خوبی مواظبت نمایید)

2. تسمه یا نوار: برای اتصال کارابین یا به صورت حلقه در بلوکها از آنها استفاده می گردد، یا در حمایتهای میانی مورد استفاده قرار می گیرد.

3. کارابین: حلقه ای فلزی است  ودارای یک دهانه که باز و بسته می شود و جهت وصل کردن 2 طناب به کار می رود ، دهانه بعضی از کارابینها دارای پیچی است که بسته می شود و نمی گذارد طناب از آن خارج گردد. کارابین دارای انواع مختلف: ساده، پیچ دار، D، گلابی، اتوماتیک و شکلهای دیگر می باشد. جنس کارابین از تتانیم تو خالی است و در مقابل فشار بسیار مقاوم ولی در برابر ضربه بسیار شکننده است. پس همیشه باید مواظب باشیم تا ضربه ای به آن وارد نگردد و حداقل سالی یکبار مورد آزمایش قرار گیرد و از آن عسکبرداری گردد.

4. صندلی فرود: وسیله ای است که از 3 حلقه متصل به هم تشکیل شده است و با به تن کردن آن می توان طناب را به آن وصل کرد. 2 حلقه صندلی به دور پاها بسته می شوند و حلقه سوم به دور کمر بسته می گردد که دارای محلی جهت وصل کردن کارابین به آن می باشد. امروزه صندلی ها در انواع و اقسام مختلفی توسط کارخانه های مختلف ساخته می شوند و یکی از ارکان سنگ نوردی در فرود و صعود می باشد.

5. هشت فرود: وسیله ای فلزی و شبیه 8 انگلیسی است که در فرود با طناب و یا حمایت مورد استفاده قرار می گیرد البته امروزه برای حمایت از وسیله ای بنام « ریورسو» استفاده می گردد.

6. میخ سنگ نوردی: با توجه به جنس دیواره، میخها دارای انواع مختلف می باشد، از جمله: u شکل،  v شکل، برگه ای، سوزنی و حلقه دار، هگزان، فرند وگوه.

7. چکش: برای کوبیدن میخ در دیواره ها و شکافها استفاده می شود و دارای یک دسته  وتنه و سر است ، همچنین در نوک آن یک سوراخ وجود دارد که برای خارج کردن میخ از دیواره کارآیی دارد.

8. یومار: وسیله ای مکانیکی است جهت سعود سریع و مطمئن از طول طناب، این وسیله دارای استفاده های مختلفی است از جمله: تیرول، صعود، حمل مجروح و بالا کش